Halime heeft een Turkse achtergrond, maar is geboren en getogen in Nederland. Lang twijfelde ze waar ze nu eigenlijk thuishoort. Hier de allochtoon, daar de Europeaan. Na een moeilijke periode omarmt ze haar beide kanten.
Ik ben Halime, een geboren en getogen Eindhovense, met Turkse roots. Mijn beide opa’s zijn als gastarbeiders in de jaren ‘70 naar Nederland gekomen.
Als klein kind merkte ik niet veel verschil tussen de Turkse en Nederlandse cultuur. Ik voelde me thuis in Eindhoven en mijn beide ouders spreken vloeiend Nederlands en Turks. In de keuken was het verschil ook minimaal. We aten wel veel Turks, maar ook heel vaak typisch Nederlands. En we juichten net zo hard voor Oranje als voor Ay Yıldız.
Op de basisschool was een leraar die overduidelijk onderscheid maakte tussen Nederlandse kinderen en Nederlandse kinderen met andere roots. Zo ontdekte ik dat ik niet zo Nederlands was voor anderen als ik dacht. Dit vond ik erg moeilijk. Ik kreeg het idee dat ik extra hard moest werken en mezelf nog beter moest gedragen. Dat is me lang bijgebleven.
“Ik had lang het gevoel dat ik altijd harder moest rennen dan de rest.”
Halime
Iets later werd er in een ruzie met een klasgenoot tegen me geroepen: “Ga terug naar je eigen land, Turk.” Die kwam hard aan. Ik was toen nog maar 11 jaar en ik dacht: ‘Mijn eigen land? Waar moet dat dan zijn?’ Ik was tot mijn 12de nog nooit in Turkije geweest.
Nog altijd heb ik periodes waarin ik denk: waar hoor ik thuis? Op vakantie in Turkije kan ik me zo op mijn gemak voelen, dat ik denk: blijkbaar hoor ik hier thuis. Maar als ik dan weer hier ben, denk ik: nee, blijkbaar hoor ik hier thuis.
Een lange tijd dacht ik dat ik nooit ergens bij zou horen. Ik voelde me verloren. Daar de Europeaan, hier de allochtoon. Door veel te praten met anderen die hetzelfde ervaren als ik, kon ik dingen een plekje geven.
Uiteindelijk besefte ik dat ik op zoek was naar een verkeerde vraag. “Waar hoor ik thuis?” veranderde in “Wat als er meerdere werelden in me schuilen?”. Het kwartje viel. Dat was het! Ik ben gevormd door allebei de culturen. Het heeft me rijker gemaakt en een nieuw palet aan kleuren en smaken gegeven.
Mijn zoektocht heeft veel ups en downs gehad. Ik maakte een identiteitscrisis door en dat was een hele reis. Ik werd moe van het zoeken naar een vraag die niet beantwoord kon worden. Want het was nooit of-of. Het is altijd en-en geweest.
Directe en indirecte, verbale en non-verbale reacties ervaar ik helaas nog tot op de dag van vandaag. Dan begint het verwerken weer opnieuw. Het kan me erg verdrietig maken dat ik mezelf keer op keer moet bewijzen in nieuwe omgevingen.
Op bijeenkomsten van Transformers Community met mensen die hetzelfde meemaken, vind ik herkenning en erkenning. Ik vertrouw mijn levensverhaal toe aan mensen die ik een halfuur geleden heb ontmoet. En zij aan mij. Iedereen opent voorzichtig zijn korst. Dit zorgt voor verbinding. Daarna voel ik me niet meer alleen. Praten hierover is belangrijk, dat gun ik iedereen.
“Waar hoor ik thuis?” veranderde in: “Wat als er meerdere werelden in me schuilen?”
Halime
Bron: Transformers Community
Soms lijkt het misschien alsof je de enige bent die ergens mee zit. Maar je bent niet alleen. Check de ervaringsverhalen hieronder of praat mee in de community.
Ervaringsverhaal
Louise voelde zich anders dan de rest, omdat haar moeder haar niet opvoedde. Ze probeerde zich aan te passen om ergens bij te horen, uit angst om alleen te zijn. Nu zegt ze: wees trots op wie je bent. Je mag er zijn zoals je komt.
Deze organisaties zijn er om jou verder te helpen. Met cursussen, ontmoetingsmogelijkheden of meer specialistische hulp.
Organisatie
De Transformers Community is er speciaal voor jou als je het leven soms best uitdagend vindt. Hier krijg je de kans om te ontdekken wie je bent en wat je wilt.
Organisatie
Bij @ease kun je je verhaal kwijt bij leeftijdsgenoten. In de inloophuiskamers door heel Nederland staan vrijwilligers van @ease klaar om naar je te luisteren - zonder wachtlijst, anoniem en helemaal gratis.
