Toen mijn moeder ziek was, duwde ik iedereen weg
Toen wij hoorden dat mijn moeder uitzaaiingen had en niet lang meer zou leven, stortte onze wereld in. Mijn zus kon nog wel eens vrienden opzoeken en daar steun uit halen, maar ik duwde alles en iedereen weg. Ik wilde alleen maar bij mijn moeder zijn, voor haar zorgen en haar geen moment uit het oog verliezen.
Ook nadat zij overleden was, heb ik weinig vrienden gezien. Ik had er op dat moment geen behoefte aan. Niemand begreep het echt en ik had genoeg aan mijn eigen gevoel. Ik deelde dingen alleen met de mensen die het dichtst bij mij stonden, zoals mijn partner van toen, mijn zus en vader.
Mijn vrienden leken dit wel te begrijpen en ik kreeg veel lieve berichtjes. Ik voelde echt dat mijn vrienden er voor mij waren en dat ze mij enorm steunden. Op afstand, maar dat deed ik zelf.
Weer investeren in vriendschappen
In de periode daarna, een aantal weken nadat ik mijn moeder was verloren, had ik mijn vrienden meer dan ooit nodig. En ze waren er voor mij! Althans, de meeste dan. Hoe pijnlijk het ook is, op dit soort momenten kom je er wel achter wie je echte vrienden zijn. De mensen die accepteerden hoe ik met mijn verdriet omging en die klaarstonden op het moment dat ik het nodig had. Die luisterden, hoe vaak ik het er ook over wilde hebben.
Het afhouden van mijn vrienden en het zelf niet investeren in de vriendschappen was in mijn geval tijdelijk. De meeste mensen begrijpen wel dat je op moeilijke momenten niet altijd aandacht hebt voor anderen en niet altijd je vriendschappen onderhoudt.