Niemand wist dat Hannah hele dagen in bed lag met depressieve gevoelens. Want zodra ze onder de mensen kwam, ging haar vrolijke masker op. “Ik dacht dat ik nep was, maar nu weet ik dat ik een ander deel van mezelf liet zien.”
Ik ben op de borrel van de studentenvereniging waarvan ik in het bestuur zit. Vrolijk fladder van de een naar de ander. Ik praat met zoveel mogelijk mensen, maak grapjes, deel biertjes uit en dans. Ik ben blij. De gesprekken blijven wat aan de oppervlakte, maar dat vind ik fijn voor nu.
”Ik schaamde me ervoor dat ik hele dagen doodongelukkig in bed lag.”
Hannah
Voordat ik naar de borrel ging, lag ik de hele dag met een depressief gevoel in bed, zoals wel vaker. Het lukte me niet om mezelf op gang te krijgen. Ik had op dat moment weinig lessen en misschien meer vrije tijd dan goed voor me was. In deze periode kostte het mij ontzettend veel moeite om dingen gedaan te krijgen. Zelfs kleine dingen, zoals de was doen of even douchen, waren een opgave. Ik schaamde me daarvoor en durfde er met niemand over te praten.
Mijn sombere gevoelens en mijn onvermogen om dingen gedaan te krijgen, hadden invloed op mijn bestuurswerk. Steeds vaker lukt het niet om dingen op tijd af te krijgen. Ik vergat van alles en was slordig. Dat is niks voor mij. Hoewel ik een hechte band had met mijn bestuursgenootjes, durfde ik toch niet eerlijk te zijn over hoe het met mij ging. Ik zei dat ik veel last had van mijn buik of dat ik nog wachtte op een reactie van iemand. Vertellen dat ik mij het grootste deel van de tijd ontzettend ongelukkig voelde, durfde ik niet.
Ik schaamde me dat ik soms hele dagen in bed lag. Dat ik daar lag totdat ik stonk naar zweet en hoofdpijn kreeg. Ik schaamde me dat het mij niet lukte om voor mezelf te zorgen. Ik schaamde me dat het mij niet lukte om mijn taken goed te doen.
Niemand had door hoe het echt met mij ging, want wanneer ik onder de mensen was, ging mijn masker op. Een sociaal masker, waarmee ik vrolijk was. Een lachend masker dat de pijn die ik van binnen voelde niet liet zien. Een masker waarmee ik eruitzag als een gelukkig mens, sterk en zelfverzekerd. Een masker waardoor niemand wist dat ik mij doodongelukkig voelde als ik alleen was.
“Ik had het idee dat ik nep was en dat mijn vrienden mij niet echt kenden.”
Hannah
Vaak heb ik me afgevraagd hoe ik dat deed. Hoe kon ik me zo somber voelen en toch zo vrolijk zijn in sociale situaties? Waar ging die knop om? En waarom lukte het niet om die om te zetten wanneer ik alleen was? Ik begreep mezelf niet.
Soms voelde ik me schuldig: hoe kon ik mezelf zo anders voordoen dan ik was? Ik had het idee dat ik nep was en dat mijn vrienden mij niet echt kenden. Deels was dat ook zo; ze kenden mijn sombere en depressieve deel niet. Het voelde fout om dat masker op te zetten. Ik hield zowel mijn omgeving als mezelf voor de gek, dacht ik.
Nu weet ik dat het masker mij hielp om dingen te blijven doen en om onder de mensen te blijven. Ik kon het niet verdragen om in het bijzijn van anderen mijn pijn, verdriet en somberheid te laten zien, dus moest ik het verbergen. Dat deed ik door een andere kant van mijzelf naar boven te halen. Die kant voelde als een masker, omdat mijn depressieve kant overheerste, maar mijn vrolijke kant is net zo goed onderdeel van mij.
In die tijd was het zwart of wit. Mijn gevoelens en gedrag waren uitersten van elkaar. Ik kon niet depressief en vrolijk zijn tegelijk. Het een duwde het ander weg. Waarschijnlijk had het me uiteindelijk geholpen om eerder open te zijn over hoe ik me voelde. Om over de schaamte heen te stappen en mijn vrienden te vertellen dat ik me vaak slecht voelde. Maar op dat moment was ik daar nog niet klaar voor. Mijn masker hield me op de been, zodat ik contact kon onderhouden met mijn vrienden.
“Ik dacht dat ik kracht vond in een masker dat eigenlijk niet bij mij hoorde. Maar zonder dat ik het door had, haalde ik die kracht gewoon uit mijzelf.”
Hannah
Zonder dat ik het door had, kwamen met mijn masker kanten van mij naar boven die nu nog steeds deel zijn van wie ik ben. Dat masker was dus veel minder nep dan ik dacht toen ik het opzette. Het was een masker dat ik had geknutseld van stukjes die al lang onderdeel waren van mij als persoon. Nu zijn die kanten meer verweven, meer gebalanceerd.
De sociale, vrolijke Hannah bestaat nu nog steeds. Alleen is het contrast met de Hannah die alleen thuis is nu een stuk minder groot. Ik ben niet meer extreem somber of uitbundig vrolijk. Er zitten geen depressieve gevoelens meer onder. Als ik mij niet vrolijk voel, durf ik dat bij anderen te laten zien. En als ik alleen ben, kan ik ook vrolijk zijn.
Ik dacht dat ik kracht vond in een masker dat eigenlijk niet bij mij hoorde. Maar zonder dat ik het door had, haalde ik die kracht gewoon uit mijzelf.
Bron: Proud2Bme
Soms lijkt het misschien alsof je de enige bent die ergens mee zit. Maar je bent niet alleen. Check de ervaringsverhalen hieronder of praat mee in de community.
Ervaringsverhaal
Anne vindt dat ze er altijd voor anderen moet zijn, maar ze vindt het moeilijk om er ook voor zichzelf te zijn. In deze video deelt ze hoe dat komt en wat haar helpt om hiermee om te gaan. Hoe maak je ruimte voor jezelf?
Ervaringsverhaal
Halime heeft een Turkse achtergrond, maar is geboren en getogen in Nederland. Lang twijfelde ze waar ze nu eigenlijk thuishoort. Na een moeilijke periode omarmt ze haar beide kanten.
Deze organisaties zijn er om jou verder te helpen. Met cursussen, ontmoetingsmogelijkheden of meer specialistische hulp.
Organisatie
Grip op je Dip is er voor jongeren (16-25 jaar) die zich somber, angstig of gestrest voelen. Tijdens een online groepscursus krijg je gratis hulp van een GGZ-professional.
Organisatie
Bij @ease kun je je verhaal kwijt bij leeftijdsgenoten. In de inloophuiskamers door heel Nederland staan vrijwilligers van @ease klaar om naar je te luisteren - zonder wachtlijst, anoniem en helemaal gratis.
Organisatie
De Transformers Community is er speciaal voor jou als je het leven soms best uitdagend vindt. Hier krijg je de kans om te ontdekken wie je bent en wat je wilt.
