“Ik ben meer dan de cijfers die ik haal”

Gelukkig ben ik nu afgestudeerd, want wat vond ik toetsen, examens en tentamens altijd verschrikkelijk! Het begon op de middelbare school. Als de proefwerkweek eraan kwam, was ik gespannen en maakte ik me zorgen of ik wel goed voorbereid was. Ik wilde altijd per se een voldoende halen voor alles. De druk die ik voelde, was heel groot. En de angst en spanning uitten zich ook lichamelijk, op verschillende manieren. 

Mijn spanning uitte zich ook lichamelijk

Ik begon vaak vlak voor een toets of presentatie te zweten, ging nagels bijten en zat door de stress te frunniken aan mijn kleding of haar. Ook had ik vaak klamme handjes of ging ik heel erg trillen tijdens een presentatie. Ik stond letterlijk met knikkende knieën voor de klas. En ik was altijd bang dat anderen het zagen. Soms werd ik ook letterlijk ziek van de stress. Ik was dan zó bang dat ik ineens alles zou vergeten, dat ik een paniekaanval kreeg. Andere keren moest ik gewoon huilen van de spanning voor een toets. Huilen luchtte dan vaak wel op, maar echt leuk was het niet.

Waar komt die angst vandaan?

De reden voor mijn angst was mijn perfectionisme. Ik wil graag alles goed doen en moest van mezelf alles in één keer halen. Het liefst ook nog met een 9. Naar andere mensen toe was ik vaak veel milder.

Tegelijkertijd vergeleek ik mezelf ook met mijn klasgenoten. Zo kon ik tijdens een proefwerk bijvoorbeeld om me heen gaan kijken om te checken hoe ver de rest was. Dan raakte ik volledig in paniek als ik zag dat zij al een bladzijde verder waren. Ik dacht dan dat ik zwaar achterliep. Door mezelf op allerlei manieren druk op te leggen, werden de angst en spanningen alleen maar erger.

Hoe ik perfectionisme loslaat

Perfectionisme had voor mij ook een functie. Ik was door mijn faalangst super gemotiveerd en altijd goed voorbereid voor een toets. Ik kan ook zeggen dat ik goed kon leren en veel oog had voor details. Maar daar staat tegenover dat ik het erg vermoeiend vond om altijd zo angstig en gestrest te zijn. 

Ik ben mezelf gaan afvragen waarom ik precies zo bang was voor een toets. Zo kwam ik erachter hoe onnodig die angst was. Ik was bang voor een onvoldoende, omdat ik dan gefaald zou hebben. Maar voor wie of wat is het erg dat je een keer een onvoldoende haalt? Niet voor mijn vrienden en familie, want zij vinden mij nog steeds gewoon leuk. Mijn waarde als persoon hangt niet af van mijn cijfers. Ik ben meer dan dat.

Ik kwam erachter dat ik vooral bang was dat ik het mezelf niet zou kunnen vergeven als ik een onvoldoende zou halen. Om dat los te laten, heb ik moeten ervaren dat de wereld niet zou vergaan als ik een keer een onvoldoende haalde. En trouwens, ik had gewoon recht op een herkansing. Door op die nuchtere manier naar toetsen te kijken, lukte het me stukje bij beetje om minder angstig te worden.