Toen Amieke negen jaar oud was verloor ze haar broertje. Daarna cijferde ze zichzelf weg voor haar ouders. Die hadden het zwaarder, dacht ze. Zo kwam ze pas later in haar leven aan haar eigen verwerking toe.
Hoe ga je om met rouw?
Amieke verloor als kind haar kleine broertje
Mijn verlies is van een hele tijd geleden, maar ergens nog steeds vers. Laatst ben ik er namelijk achter gekomen dat ik een deel nog niet verwerkt heb. Toen ik negen jaar was, is mijn broertje verdronken. Hij was drieënhalf, en hij overleed nog dezelfde avond op de schoot van mij en mijn ouders.
Dit is erg heftig om op zo’n jonge leeftijd mee te maken. Ik dacht dat dit een volwassen ervaring was en vond dat ik hier dus ook als een volwassene mee om moest gaan. Daardoor ben ik op veel te jonge leeftijd gaan proberen om oudere mensen bij te houden.
Ik wilde mijn ouders niet belasten
In de eerste paar maanden nadat Finn was overleden, was ik er vaak bij als mensen ons condoleerden. Wat ik veel hoorde was: “Dat is wel het ergste wat je kunt overkomen, dat je je kind verliest.” Mensen bedoelden hier natuurlijk niks mee tegenover mij, maar ik was een negenjarig kind en vatte het op als: “Jouw verlies is minder erg dan dat van je ouders, dus zorg maar goed voor ze.”
Dat ging ik dan ook doen: ik cijferde mezelf volledig weg, want mijn ouders hadden het zwaarder dan ik, dacht ik. Ik moest niet te veel van ze vragen, want zij hadden het ergste meegemaakt wat je kon overkomen. Mijn ouders konden daar niks aan doen en ik neem ze ook niks kwalijk.
“Het feit dat een driejarig jongetje was verdronken, had ik snel verwerkt. Dat het mijn broertje was en dat ik zelf nog een kind was, niet.”
Amieke
Nooit te laat om verlies te verwerken
De situatie zorgde ervoor dat ik vrij snel had verwerkt dat er een driejarig jongetje was verdronken. Dat het om mijn broertje ging, terwijl ik zelf nog maar een kind was, dat deel verwerkte ik niet. Nu ben ik daar pas aan begonnen. Het verhaal waar ik al zo lang mee rondliep, kreeg ineens een heel andere lading. Daarvan ben ik nog steeds de effecten aan het onderzoeken.
Wat ik wél weet, is dat deze gebeurtenis mij enorm sterk heeft gemaakt. Mensen zeggen vaak dat verlies als een soort wond is die nooit helemaal heelt en een litteken achterlaat. Ik denk dat het meer is als een botbreuk: je zal nooit vergeten dat je iets gebroken hebt, maar op de plek van de breuk ben je sterker geworden.
Het is nooit te laat om verlies te verwerken. Het is helemaal niet erg om er “lang” over te doen. Stop het niet weg omdat je denkt dat je het al verwerkt had moeten hebben, maar volg je eigen tempo. Beter laat dan nooit.
“Het is nooit te laat om verlies te verwerken en ook niet erg om er ‘lang’ over te doen.”
Amieke
Amieke deelde dit verhaal een paar jaar geleden met Rouwnetwerk Jong. Inmiddels gaat het beter met haar. Ze is al een stuk verder in het verwerken van dit verlies en de trauma's die erbij kwamen kijken. Maar, weg zal het nooit zijn. En dat is oké.
Bron: Rouwnetwerk Jong
Dit verhaal hoort bij
Ervaringen van anderen
Soms lijkt het misschien alsof je de enige bent die ergens mee zit. Maar je bent niet alleen. Check de ervaringsverhalen hieronder of praat mee in de community.
Ervaringsverhaal
Hoe Myrthe afscheid nam van haar vader
Myrthes vader was ongeneeslijk ziek. Vanaf de diagnose had ze nog anderhalf jaar om afscheid te nemen. Dat was mooi en verdrietig tegelijk.
Ervaringsverhaal
Juliette verloor haar moeder
Toen Juliettes moeder overleed, begreep ze pas hoeveel pijn het doet om een ouder te verliezen. Ze startte een blog waarin ze haar rouwproces deelt, zodat anderen hier steun uit kunnen halen.
Ervaringsverhaal
Emily: “Ik hield mijn verdriet voor mezelf”
Na het overlijden van haar vader voelde Emily zich regelmatig eenzaam. “Ik wilde niemand ongemakkelijk maken, dus hield ik mijn verdriet voor mezelf.” Nu zou ze dat anders aanpakken: “Praat erover! Je bent niemand tot last.”
